Wie ik ben?

Je bent hier terecht gekomen, dus ga ik er maar van uit dat je wat meer over mij te weten wilt komen.  

Op een mooie dag in 1963 kwam ik op deze wereld.  Nieuwsgierig als ik toen al was, keek ik vrolijk in het rond, me intussen afvragend waar al die warmte naar toe was.  Ik ben altijd al "ne stille" geweest, en dat was toen niet anders.  De dokter zag dat echter niet zitten, en vond het nodig mijn prille billetjes op te warmen.  Gedaan met de stilte ;-)

Ik was geen kleintje: 4,850 Kg.  Volgens een verpleegster had ik "benen als Rik Coppens" (een voetbal-legende uit de jaren vijftig), en dat moest geregeld gecontroleerd worden natuurlijk ;-)  Nu ja, ik was aan de zware kant, maar ik ben nooit een dikkerdje geweest, in tegendeel zelfs.

Mijn eerste levensjaren bracht ik door in en nabij de scheldestad Antwerpen.  Een slim manneke, een beetje verlegen, net zoals die twaalf anderen in hetzelfde dozijn.  Mijn vader werkte toen als chauffeur, meestal leveringen in en rond de stad.  Toen ik vijf of zo was werkte hij voor een depot van een brouwerij,  en mijn moeder had me dezelfde stofjas genaaid als hij had, inclusief het logo.  Zo fier als een gieter "assisteerde" ik hem soms tijdens de vakantieperiodes - en genoot van een welverdiende limonade uit een geheim vakje in zijn vrachtwagen.

Later verhuisden we naar Waasmunster, naar de bossen en het groen.  Mijn zus (ik heb er twee, ik ben de oudste) had toen een nogal wankele gezondheid, ze kon niet te best tegen de stoffige vervuilde lucht van een grote stad, vandaar.  Natuurlijk is verhuizen naar "het andere eind van de wereld" een vreselijke ramp, niemand laat graag vrienden en een vertrouwde school en zo achter, maar die bossen en dat groen compenseerden dat feilloos.  We hadden een grote tuin, en gezien de straat waarin we woonden zeer rustig was konden we het omliggende groen als een onderdeel van ons speel-terrein beschouwen.  De zomers konden nooit lang genoeg zijn...

Intussen - ik was elf of iets in die buurt - ging het niet te best tussen mijn ouders.  Ze gingen uit elkaar, en dat zou drie jaar duren.  Gedurende die tijd verhuisden we (de kinderen woonden bij mijn moeder) drie keer.  Dat zou het volgende decennium een gewoonte worden.  Na die drie jaar besloten mijn ouders terug samen een poging te wagen.  Vijf dagen later stierf mijn vader.  Er zijn leuker dingen om getuige van te zijn.

En er zijn eveneens leuker dingen dan vast te stellen hoe men van hartelust profiteert van een weduwe.  Om Soulsister te citeren: "Promises, promises, you never meant to keep - Promises, promises, is not what I need".  Auto-verkopers, bankiers, allemaal gingen ze wel één en ander regelen, en van zodra blijkt dat ze dat niet verder brengt dan de voordeur blijkt het vooral om het regelen van gebakken lucht te gaan.  Eén van die gasten, ene Hubert D. uit Stekene, heeft ons zo een aantal dingen met emotionele waarde ontfutseld, waaronder een ouwe balg-camera.  Ik hoop dat de kwaliteit van zijn nachtrust recht evenredig is met de kwaliteit van zijn beloften.

Op school ging het niet te best toen.  Enerzijds was de school iets dat rond 16:01 uit mijn gedachten verdween, en anderzijds was ik toen op een school die mij probeerde te kneden en zo in een vormpje te wringen waarin ik gewoon niet paste.  (Zou het één met het ander iets te maken hebben..?)  Nu ja, dan maar een andere richting uitgeslagen: "de kokschool".  Ouder en wijzer geworden zou ik hetzelfde niet meer gedaan hebben, maar dat zijn vijgen na Pasen.  Ik was toen nog steeds het brave stille jongetje.  Wat van mijn muziek-keuze niet bepaald gezegd kon worden.  Kiss ramde zichzelf de hitparade in met "I was made for loving you", en ik was verkocht.  In de daarop volgende jaren heb ik een aantal stevige rock concerten bezocht, en foto's van een aantal daarvan vind je in deze site.  Op sommige mag ik best trots zijn.  Of ik nog zo trots ben op die stapel Kiss-platen in mijn kast?  Mmm...;-)

Na school was het niet zo eenvoudig om aan een job te geraken.  Slecht moment, en verkeerde identiteits-kaart.  Een beetje in de bouw, wat schilderwerk, zelfs een klein jaar croissants bakken... en dan echt werkloos.  Intussen had ik de informatica-wereld ontdekt (op een ZX81, met 1KB RAM!), en ik dacht iets in die richting te gaan doen.  Maar op de VDAB zei men me dat "informatica het modewoord van het moment is", maar dat het geen jobs oplevert.  Goed dan, ik volgde de opleiding die de meeste uren op een PC beloofde.  Boekhouding...

Ik had een beetje hulp nodig bij de eerste job nadien - en men deed een prachtige job op de VDAB - en MSS (mijn CV kan je meer vertellen indien je dat wenst) nam me aan op proef.  Het was een informaticabedrijf, maar ik werkte niet echt met computers, ik deed magazijnwerk.  Verzamelen en versturen van losse onderdelen, vermits de installaties gedaan werden door de techniekers.  Maar op een dag moesten er dringend PC's met een ingebouwde video-adapter (een andere dan de standaard) verzonden worden, en er was niemand om die er in te plaatsen.  Dus men vroeg of ik dat wou proberen.  En ze zijn niet ontploft.  MSS was dolblij: Jim Kan PC's Assembleren!  Prachtige oplossing, zo was er meer tijd vrij voor de anderen om herstellingen en installaties te doen.  En een prachtige oplossing voor mij ook: ik kon met DOS experimenteren, leerde de Compaq PC's van toen van binnen en van buiten, en kon tussendoor nog met alle mogelijke software spelen ook. 

Binnen het bedrijf werd rondverteld dat er bij MSS ene zat die met een Compaq alles kon, en toen het management na de elfendertigste ruzie uit mekaar ging, was er één die vroeg of ik bij hem niet wou beginnen.  Tuurlijk, waarom niet.  Voor MSS was ik God als zij iets nodig hadden, en slechts het magazijnierke als ik iets vroeg.  ICM  startte ambitieus, en vereiste dat ik een aantal IT certificaten behaalde.  Dus 6 maanden later was ik Novell CNE en Compaq ASE (één van de eersten in België).  Jammer genoeg was de voornaamste ambitie van de boss geld uitgeven, en hij gaf er meer van uit dan dat er binnenkwam.  Met de hele equipe - zonder de boss - begonnen we dan maar opnieuw.  Daar merkte ik na een paar jaar dat er voor mij geen groei meer inzat.  Dat is intussen verholpen ;-)

Misschien is 't je niet echt opgevallen, maar er staat hier veel over werk en weinig over privé-leven, laat staan over romantiek.  Daar is verandering in gekomen toen ik in juni '99 mijn lieve Annika ontmoet heb.  En sinds augustus '99 waren we een koppel.  Al die tijd reisden we heen en weer tussen België en Zweden (en nog een paar andere landen), en we genoten van de (te schaarse) tijd die we in mekaars gezelschap doorbrachten.  Geografische afstand creëert echter zijn eigen moeilijkheden, en het bleef niet duren.  Het leven gaat door naar't schijnt...

Wordt vervolgd...

 

© Jim Bella - 2002-2004

 

 

Laatste wijziging: Vrijdag 20 februari 2004